'You cannot step into the same river two times' is een zin die Chris Brans gebruikte in de installatie die hij bij DEFKA in Assen presenteerde in zijn solo "It's O.K." eerder in 2009. 
Ik denk dat deze zin de lading van het werk van Chris Brans sterk dekt.

Chris Brans studeerde twee jaar geleden af bij ArtEZ/CABK. Ik zag zijn eindexamenpresentatie en wist niet zo goed wat ik met zijn werk aanmoest.
Een lokaal van onder tot boven volgeplakt met minimalistische zwart-wit tekeningen, uitgeknipte met zwarte verf beschilderde papieren vormen en zwarte vlakken en cijferreeksen en kleine woordjes en zinnetjes op allemaal losse velletjes papier geschreven, getekend en geschilderd. Op enkele plekken projecteerde hij dia’s en zwart-wit video’s waarvan ik me de inhoud niet precies meer kan herinneren. Een homogene presentatie maar het kon mij niet echt boeien als eindpresentatie. Ik ervoer zijn presentatie als een fase uit een nog niet genoeg uitgekristalliseerde hoogst persoonlijke studie. Tegelijkertijd realiseerde ik me dat het misschien juist noodzakelijk is voor kunstenaars als Chris Brans, dat het proces nooit helemaal afgerond kan en mag worden omdat de inhoud en waarde van zijn kunstenaarschap juist bestaat uit dit continue proces van zelfonderzoek en het steeds weer herbepalen van de eigen positie en de daaruit voortvloeiende keuzemogelijkheden en nieuwe perspectieven. Ik was denk ik op dat moment vooral op zoek naar heldere en klare beeldtaal en kon mij daardoor niet makkelijk overgeven aan een totaal open proces.
Temeer omdat een deur verder de presentatie was van de tekeningen van Kim Habers, waar ik direct wel helemaal door bij de strot werd gepakt. Klaarhelder werk dat rijp is om op een voorzichtige manier geïntroduceerd te worden in de kunstwereld na de academie.

Toen ik een maand geleden bij een presentatie tijdens het Studium Generale Chris Brans een korte performance zag geven waarin hij dia’s vertoonde waarover hij kort iets vertelde over zijn verrassende aandachtspunten in de getoonde dia's en waarbij het ritme van de diapresentatie zijn dirigent/zijn metronoom was, was ik meteen om.
Bij mij moet eerst het kwartje vallen, anders blijf ik buitenstaander.
In Jong Autonoom een piepjong kunstenaarsinitiatief in een gekraakt kantoor van Shell is afgelopen zondag de tentoonstelling “Peilboog” geopend. De tentoonstelling is samengesteld en letterlijk aan elkaar getekend door Chris Brans die drie kunstenaars uitnodigde om samen met hem een tentoonstelling te maken waarin de werken nauw met elkaar verbonden gepresenteerd worden als bijna één installatie. Hij is daar goed in geslaagd. Bezoekers gingen als vanzelfsprekend dwarsverbanden bespreken tussen de werken van de verschillende exposanten en de tentoonstelling als een geheel ervaren en niet als losse delen.
Karin Schipper, toont een ruimtelijke installatie met als titel ‘Jungle Fever’. Zwarte emmers, sommige omzoomd door autobinnenbanden, vormen de sokkels voor een eigenaardig ‘bosje’ totempaalachtige beelden. Rieneke de Vries toont collages die zij heeft gemaakt vanuit haar contact met enkele psychiatrische patiënten en Marissa Rappard toont in verschillende ruimtes tekeningen van astronauten en van jachttaferelen. In een andere ruimte reageert zij letterlijk op de ruimte zelf; de structuur van het systeemplafond het stopcontact met open leiding en andere sporen op de wand laat zij meespelen in een collageachtige tekeningeninstallatie.

Chris Brans ‘bekent’ kleur in een mural waarin hij twee zijden van een ruimte, die onderbroken wordt door een deur, met elkaar worden verbonden door een pastel groenblauw kleurvlak waarvan de vorm het midden houdt tussen een vleugel, een wolk, een pijl en een ganzenveer. Op de lange zijde van deze muurschildering projecteert hij onder deze groenblauwe vorm een ingekraste dia, die een atoom/ paddenstoelwolk laat zien.
Boven deze ‘paddenstoel’ spoot hij op een rijtje drie plekken in de kleuren geel, blauw en rood. Hij spoot tot de vlekken gingen druipen. De rode druiper vormt de rechter afbakening van de diaprojectie. Aan de andere kant van de deur doorsnijdt de groenblauwe vorm een cirkel, de snijlijn accentueerde hij zodat er diepte wordt gesuggereerd. Boven in de cirkel hangt een ansichtkaart van een blauwe hemel met een lilagrijze ballon. Daaronder een A4-tje met daarop drie gespatte of gespoten vlekken in de kleuren fel lila lichtblauw en geel.
Zonder precies te begrijpen wat wordt bedoeld intrigeert het werk me. Het ademt genoeg ruimte om mij als kijker volledig vrij te laten er in te verwijlen en mijn eigen verhaal ermee te maken. Hetzelfde gaat ook op voor een ander werkje dat hij in de gang toont. Enkele foto’s uit tijdschriften aan elkaar verbonden door korte zinnen op stroken papier; beelden en teksten die op het eerste gezicht niets met elkaar te maken hebben maar die elkaar verrijken en inhoud geven. 
Naast P.ART of you life, mijn eigen nieuwe initiatief en Jong Autonoom heeft Zwolle nog een derde vermeldenswaardige nieuwe presentatieplek. Sinds een half jaar worden er ook tentoonstellingen georganiseerd in de Watertoren op de Turfmarkt. De Watertoren, Jong Autonoom en P.ART of your life zijn, naast het Langhuis een welkome aanvulling in Zwolle voor hedendaagse kunst.
www.chrisbrans.nl

© Copyright 2011: Pim Trooster.